ຂ່າວຕ່າງປະເທດ ລາຍງານ ໃນວັນທີ 26 ສິງຫາ ວ່າ: ລັດເຊຍ ເລີ່ມໃຊ້ງານໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າ ເຊິ່ງຈະເດີນທາງໃນມະຫາສະໝຸດອາກຕິກ ເປັນໄລຍະທາງ 5.000 ກິໂລແມັດ ຈາກທ່າເຮືອເມືອງເມີມັນ ( Murmansk ) ໄປຍັງ ເມືອງຊູຄອດກາ ( Chukotka ) ໃນພາກພື້ນຕາເວັນອອກຂອງປະເທດ.
ສຳນັກງານນິວເຄຣຍ Rosenergoatom ລະບຸວ່າ:
ການເດີນທາງຂອງອາຄາເດມິກ ໂລໂມໂນຊອບ ຈະຊ່ວຍປ່ອຍໄຟຟ້າໃນພື້ນທີ່ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກ ເຊິ່ງໜຶ່ງໃນເປົ້າໝາຍຂອງ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າ ຄື ການໃຫ້ພະລັງງານທີ່ເມືອງຄາວ-ບີລີບິນ ( Chaun-Bilibin ) ໃນຊູຄອດກາ ເຊິ່ງມີການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ຄຳທີ່ນັ້ນ.
ທາງດ້ານກຣີນພີສ ເຫັນວ່າ: ການເດີນທາງໃນທະເລທີ່ມີສະພາບອາກາດປ່ຽນແປງປະຈຳ ຈະເຮັດໃຫ້ໂຄງການນີ້ມີຄວາມສ່ຽງສູງ; ເຊິ່ງຜູ້ບໍ່ເຫັນດ້ວຍກັບໂຄງການນີ້ ລວມເຖິງ ກຣີນພີສ ໄດ້ອ້າງເຖິງອຸບັດຕິເຫດນິວເຄຍທີ່ເກີດຂຶ້ນ ກ່ອນໜ້ານີ້ ໃນລັດເຊຍ ແລະ ສະໄໝທີ່ເປັນ ໂຊວຽດ ພ້ອມທັງຍັງເຕືອນວ່າ: ພາລະກິດຂອງອາຄາເດມິກ ໂລໂມໂນຊອບ ຈະເພີ່ມຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດມົນລະພິດໃນອາກຕິກ ເຊິ່ງເປັນພາກພື້ນທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກ, ມີປະຊາຊົນໜ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີສະຖານທີ່ຂະໜາດໃຫຍ່ໃນການກຳຈັດມົນລະພິດຕ່າງໆ.
ການເດີນທາງຂອງ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າຂອງລັດເຊຍ ເກີດຂຶ້ນພຽງ 2 ອາທິດ ຫຼັງຈາກທີ່ເຄື່ອງຈັກພະລັງງານນິວເຄຣຍລະເບີດ ຢູ່ທີ່ຖານທົດສອບທາງທະເລຂອງລັດເຊຍ ໃນອາກຕິກ ເຮັດໃຫ້ມີວິສະວະກອນເສຍຊີວິດ 5 ຄົນ ແລະ ປ່ອຍສານກຳມັນຕະລັງສີອອກມາ ແຕ່ຍັງທຽບບໍ່ໄດ້ກັບໄພພິບັດເຊີໂນບິວ ໃນປີ 1986.
ເຊື້ອໄຟກຳມັນຕະລັງສີຂອງ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າ ຈະຖືກເກັບໄວ້ພາຍໃນ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າ ທີ່ມີລູກລັກສະນະຄ້າຍຄືກັນ ໃນເຮືອອີກຫຼາຍລຳ ແລະ ຈະຖືກນໍາໄປໃຊ້ສົ່ງພະລັງງານ ໃນພື້ນທີ່ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກອື່ນໆ ຕໍ່ໄປ.
ອາຄາເດມິກ ໂລໂມໂນຊອບ ຈະເດີນທາງໄປໃຫ້ພະລັງງານໄຟຟ້າແກ່ ແທ່ນຂຸດເຈາະນໍ້າມັນນອກຝັ່ງ ໃນນ່ານນໍ້າຂອງລັດເຊຍ ໃນມະຫາສະໝຸດອາກຕິກ ດ້ວຍ; ນອກຈາກນີ້, ຍັງມີອີກແນວຄິດໜຶ່ງ ຄື: ການໃຊ້ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້ານີ້ ໄປໃຫ້ພະລັງາານແກ່ ໂຮງງານແຍກເກືອອອກຈາກນໍ້າທະເລ ເພື່ອຜະລິດນໍ້າຈືດ ແລະ ໃນອະນາຄົດ ປະເທດທີ່ເປັນເກາະຕ່າງໆ ອາດໄດ້ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍ ແບບນີ້.
ເສັ້ນທາງທະເລເໜືອ ເຊິ່ງເຊື່ອມລະຫວ່າງ ລັດເຊຍຝັ່ງຕາເວັນຕົກ ກັບ ທ່າເຮືອໃນຝັ່ງຕາເວັນອອກໄກຂອງລັດເຊຍ ເປັນເສັ້ນທາງທີ່ສາມາດໃຊ້ເດີນທາງໄດ້ດົນນານຂຶ້ນ ເພາະອຸນຫະພູມທີ່ເພີ່ມສູງຂຶ້ນຂອງໂລກ ເຮັດໃຫ້ທະເລທີ່ເຢັນຈົນເປັນນໍ້າແຂງ ຫຼຸດລົງ.
ເຮືອລາກແກ່ 3 ລຳ ຈະລາກ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າ ໄປຍັງ ເມືອງເພີວຽກ ( Pevek ) ເຊິ່ງຄາດວ່າຈະເດີນທາງໄປເຖິງ ໃນໄລຍະທ້າຍເດືອນກັນຍານີ້ ໂດຍໃນໄລຍະທີ່ສະພາບອາກາດເປັນໃຈ ມັກຈະເດີນທາງໄປໄດ້ດ້ວຍຄວາມໄວ 4-5 ນັອດ ( 7-9 ກິໂລແມັດຕໍ່ຊົ່ວໂມງ ).
ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້ານີ້ ຖືກສ້າງຂຶ້ນ ໃນນະຄອນເຊັນປີເຕີສ໌ເບີກ ແລະ ມີເຕົາປະຕິກອນນິວເຄຣຍ ທີ່ເຄີຍໃຊ້ໃນເຮືອຕັດນໍ້າແຂງຂອງລັດເຊຍ 2 ເຕົາ ຄື: ເຕົາປະຕິກອນ KLT-40S ເຊິ່ງມີຂີດຄວາມສາມາດໃນການຜະລິດໄຟຟ້າລວມກັນໄດ້ 80 ເມກາວັດ ແລະ ມີລາຍງານວ່າ ຮອງຮັບຄື້ນໃຫຍ່ສຶນາມິໄດ້.
ລາຍການ Vesti ເຊິ່ງເປັນລາຍການຂ່າວຂອງລັດເຊຍ ລະບຸວ່າ:
ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້ານີ້ ຈະມີພະລັງງານພຽງພໍໃນການໃຫ້ແສງສະຫວ່າງ ແລະ ໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ເມືອງທີ່ມີຜູ້ຢູ່ອາໄສ ປະມານ 100.000 ຄົນ, ມັນມີຄວາມຍາວ 140 ແມັດ, ກວ້າງ 30 ແມັດ ແລະ ຄາດວ່າ ຈະໃຊ້ງານໄດ້ດົນ 40 ປີ.
ໃນໄລຍະປີ 1968-1976, ກອງທັບສະຫະລັດອາເມລິກາ ເຄີຍໃຊ້ ໂຮງງານໄຟຟ້ານິວເຄຣຍລອຍນໍ້າ ທີ່ຊື່ວ່າ: MH-1A Sturgis ຢູ່ທີ່ຄອງນໍ້າປານາມາ ເພື່ອໃຫ້ພະລັງງານໃນການປະຕິບັດການຂອງຄອງນໍ້າ ແລະ ຕໍ່ມາໄດ້ຖືກດັດແປງໄປເປັນ ເຮືອຂົນສົ່ງສິນຄ້າ ໃນໄລຍະສົງຄາມໂລກ ຄັ້ງທີ 2 ກ່ອນຈະຖືກປົດປະຈຳການໄປ.
